Prolog: „Przeznaczenie, któremu nie da się uciec”

„[...] miłość nie potrzebuje idealnych obiektów.

 Miłość jest jak... ależ nie, nie ma porównania na miłość.

 Ona nie ma swojej przyczyny, nie ma na nią wytłumaczenia.

Miłość, wygląda na to, przeznaczona jest sama dla siebie.”

- Sandor Marai

Kroniki Proroka Codziennego 001:

Witajcie kochani na nowej historii Dramione.
Wracam po długiej nieobecności.
Wiem prolog dość krótki i oklepany, pisany z perspektywy Dracona.
Liczę jednak, że się wam podoba.

p.s nawiąże współpracę  z solidną betą.

*~*~*

                Spojrzał w lustro obserwując niechętnie swoją twarz.

                Wyglądał strasznie, a kiedyś był przystojnym mężczyzną. Miał wszystko. Pieniądze, odpowiednią pozycje i władzę. Dlaczego nagle jego życie tak bardzo się zmieniło? Owszem popełnił błąd. Zakpił z niewłaściwej osoby, ale przecież ona sama sobie na to zasłużyła. Pospiesznie cofnął te słowa. Przecież nikt nie zasłużył. Tylko on. Ostatecznie wszystko wyszło przez niego. Gdyby nie zachował się tak egoistycznie chcąc zachować swoją piękną twarz wszystko wyszłoby inaczej.

                 - Nie mogę uwierzyć, że chciałeś się tak zachować! – wyrzucała mu tamtego feralnego dnia, kiedy bezpiecznie wrócili do domu. Wyznał jej wówczas część prawdy, którą do tej pory ukrywał. Chciał być uczciwy, lecz ona nie umiała się  z tym pogodzić. Nie pomogły błagania, ani proszenia. Odeszła z powodu błędów jakie popełnił.

                 - Dlaczego mnie zostawiłaś? – wyszeptał zdławionym głosem. Wciąż do niego nie docierało, że został sam. Myślał, że w jakiś sposób powinna przy nim zostać. Już wcale nie chodziło o klątwę. Nie dbał, czy zostanie zdjęta. Nawet jeżeli zostanie taki na zawsze nie miało żadnego znaczenia. Czuł się pogodzony  z losem. Jedyne o czym marzył i  pragnął to jej szczęście. Nie miał pojęcia, kiedy wszystko w nim uległo zmianie? Czy to za sprawą miłości? Owszem kochał ją. Mógł przyznać to otwarcie. Najbardziej niezwykła kobieta na świecie. Drugiej takiej nie ma i nie będzie. Miał tak wiele szans i chyba wszystko zmarnował. Niechętnie podniósł się z łóżka. Od jakiegoś czasu prawie w ogóle go nie opuszczał. Najchętniej spędzałby w nim cały dzień. Nie miał żadnej motywacji. Wszystko w nim umarło. Obrzucił ponurym wzrokiem tatuaż, który był znakiem klątwy. Dzisiaj był ostatni dzień. Już wkrótce kwiat uschnie i pozostanie taki na zawsze. Nie znalazł miłości. Zmarnował wielką szansę na prawdziwe szczęście. Tymczasem nie będzie miał żadnych szans. Już miał skierować się w stronę łazienki, gdy niespodziewanie usłyszał dzwonek. Jęknął wyraźnie niezadowolony. Przecież nie chciał nikogo widzieć. Odepchnął od siebie wszystkich, którym na nim zależało. Uznał, że nie potrzebuje litości. Sam przebrnie przez wszystko. Tymczasem los miał dla niego niespodziankę.

                 - Nie popieram tego, co zrobiłeś, ale…. – Nie dał dokończyć ukochanej kobiecie, która stała za drzwiami. Po prostu przyciągnął ją do siebie i pocałował długim namiętnym pocałunkiem. Każdy kto z znał ich oboje nigdy nie pomyślałby, że wszystko tak się potoczy.  A wszystko zaczęło się od pewnej klątwy, która jak myślał, że jest końcem okazała się być początkiem … … …

*~*~*

Na zakończenie:

Taki właśnie przedstawiam początek, by zaciekawić.

Postaram się szybko dodawać rozdziały i ruszyć z kolejną historią.

Tymczasem pozdrawiam i zapraszam na ciąg dalszy

Chciałabym również zaprosić was serdecznie na : www.mrok-wyobrazni.blogspot.com! Na moje autorskie opowiadanie. Liczę, że ze mną pozostaniecie.